Op de portretten in het Huys komen we allerlei kragen uit de 17de eeuw tegen. Niet alleen bij de collectie Wijts, maar ook op de portretten van de familie Van Reede en hun vriendenkring. Plooienkraag en platte kraag Een kraag… Verder lezen →
Op kasteel Amerongen hebben we een prachtige serie officiersportretten, die we eigenlijk zelden individueel bekijken. In deze korte serie krijgen de individuele officieren een naam, voor zover bekend, en krijg je tevens een beeld van de statuur van deze mannen… Verder lezen →
Onze Henriette van Nassau-Zuylestein was de kleindochter van een bastaard. Hoe ging men vroeger eigenlijk om met kinderen die buiten de echt geboren werden? Margaretha had het, nog vol van ergernis, neergepend in een brief aan haar liefste hartje. Ze… Verder lezen →
Jacques Wijts zag rond 1580 het levenslicht in West-Vlaanderen (België). Hij was de zoon van Johan Wijts en diens tweede vrouw Marquérite van Lichtervelde. Na de dood van zijn vader hertrouwde zijn moeder met Adolf van Meetkercke en trok het… Verder lezen →
Op de beletage hangen achttien portretten die behoren tot de collectie officiersportretten die het kasteel rijk is. Deze serie komt uit de zogenaamde Wijtscollectie. De collectie officiersportretten De collectie is vrij uniek, omdat het geen collectie portretten is van mensen… Verder lezen →
In de Gobelinkamer hangt boven de schoorsteenmantel een prachtig bloemstilleven. In de overdadig gedecoreerde kamer, met al zijn prachtige, kleurige wandkleden valt het niet zo op, maar dit schilderij is een van de weinige exemplaren in de uitgebreide schilderijencollectie van… Verder lezen →
In de Grote Zaal bevinden zich twee topstukken van Kasteel Amerongen: de Van Mekerenkabinetten. Zij zijn gedateerd tussen 1700 en 1724. Het is niet overdreven om ze als topstukken te kwalificeren. Vijf kabinetten, twee sets Over de hele wereld zijn… Verder lezen →
In 1673 wordt kasteel Amerongen platgebrand door de Fransen. Als Godard Adriaan terug is van zijn diplomatieke missie wordt voor de herbouw, een eigentijds ontwerp gekozen, met het beeld van het Mauritshuis (het Hollands classicisme) in het achterhoofd. Het moet… Verder lezen →
Margaretha maakte zich grote zorgen over de carrière van haar zoon, Godard van Ginkel. Zij vond dat hij zich herhaaldelijk bij promoties liet passeren. Maar het zou helemaal goed komen! De jonge ritmeester Op diplomatieke missie De echte veldheer Ervaren… Verder lezen →
Tijdens de restauratie van het kasteel in 2008 werd onder de houten vloer van de grote zaal een leren schoentje gevonden. Lodewijk Gerretsen (conservator) vertelde in 2014, in dagblad Trouw, wat hij destijds wist over dit schoentje. Zo vertelde hij… Verder lezen →
In de Grote Zaal hangt een groot schilderij van Willem Frederik van Nassau-Dietz. Waarom hangt dat daar zo prominent? Misschien omdat hij genoemd wordt als een stamvader van het koninklijk huis? De Grote Zaal hangt immers vol Oranjes en Nassau’s…. Verder lezen →
Stel je voor er is een oorlog op komst. Je merkt het aan de mensen. Je kan het bijna ruiken. De Fransen rukken op. De eerste maanden van 1672 moeten voor Margaretha erg verwarrend zijn geweest. Wat gebeurde er allemaal?… Verder lezen →
Margaretha was een zeer bezorgde moeder en had een hechte band met haar enig zoon, Godard van Ginkel. Dit blijkt onder meer uit het roerende afscheid op de kade in Hellevoetsluis. Godard vertrok voor een maand of tien met zijn… Verder lezen →
Naar aanleiding van zijn boek Rampjaar 1672 heeft Luc Panhuysen met Matthijs Deen voor de VPRO een podcast van vier afleveringen, met fragmenten uit de brieven van Margaretha, Godard Adriaan en Godard, andere ooggetuigen en krantenberichten. Luc Panhuysen licht het… Verder lezen →
Op de galerij hangen de portretten van Margaretha Turnor en haar schoondochter Ursula Philippota harmonieus naast elkaar. Hoewel een goede verstaander misschien opvalt dat ze van elkaar afgedraaid afgebeeld zijn. Helaas was hun relatie verre van harmonieus. Margaretha moest niets… Verder lezen →
© 2025 Een huis vol verhalen — Ondersteund door WordPress
Thema door Anders Noren — Omhoog ↑