Adolf Pirsch, een society schilder

In de Bentinckkamer hangt een groot schilderij van Elisabeth, Sigurd en hun kinderen Siegfried en Wilhelm. En natuurlijk niet te vergeten hun twee honden. Dit schilderij is geschilderd door Adolf Pirsch, een Oostenrijker die in verschillende Europese landen gewerkt heeft. Van 1908 tot 1915 is hij verschillende keren in Nederland geweest om zich er in 1915 definitief te vestigen. Pirsch schilderde vooral portretten van de adel. Zo heeft hij portretten van verschillende leden van de familie Van Pallandt geschilderd en van de bankier Willem Hendrik van Loon en zijn echtgenote.

Eigen publiciteit

Hij verzorgde zijn eigen publiciteit en schuwde daarbij niet enige overdrijving over zijn eerdere internationale successen. Voor een tentoonstelling van zijn werk in 1926 in Haarlem had hij een portret gemaakt van een foto van prinses Juliana. Hij nodigde vervolgens prins Hendrik uit om de tentoonstelling te bezoeken in de hoop dat hij het portret zou kopen of dat hij zo een opdracht zou krijgen om prinses Juliana naar het leven te schilderen. Helaas is dat niet gebeurd.

Eigentijdse critici

Eigentijdse critici, die de tentoonstelling bezochten, waren niet altijd even enthousiast over zijn werk. Ze waren wel tevreden over zijn tekenvaardigheid, maar minder over zijn smaak. Men heeft het zelfs over zijn ‘wufte salonportretten’! Hij stond bekend als een modieuze schilder, een typische society schilder, die zijn klanten het graag naar de zin maakte. Dat deed hij door zowel zijn stijl als werkwijze aan te passen aan de wensen van de opdrachtgever. Hij stond er ook om bekend dat hij een snelle werker was. In een maand tijd kon hij meerdere portretten schilderen.

Mondain?

Zijn successen zijn vooral te verklaren door zijn vermogen de stoffen van de dure japonnen en de juwelen goed tot zijn recht te laten komen. Maar hij wist ook het beeld, dat de opdrachtgever graag van zichzelf zag, goed weer te geven. Als we naar het schilderij van Elisabeth en haar gezin kijken, rijst echter de vraag of zij zich wel op zo’n mondaine wijze afgebeeld wilden zien worden. Het past niet bij het beeld dat wij van Elisabeth hebben, een stoere vrouw die niet schuwde haar handen vies te maken.