In de bibliotheek staat op het bureau in de hoek een asbak. Niet zomaar een asbak, maar een gemaakt van een paardenhoef. Het verhaal gaat dat dit de hoef van Uranus is, het paard van Elisabeth von Ilsemann – Bentinck. Was deze hoef een herinneringsobject voor Elisabeth?

Een paardenhoef van de voorkant gezien. Je ziet een deel van het hoefijzer en aan de boven kant een koperen rand.
Asbak gemaakt van de hoef van het paard Uranus. Collectie Kasteel Amerongen.

Een band met paarden

In het verleden was een paard vooral een nuttig dier. Voor reizen, recreatie, jagen en werken op het land. Vele eigenaren raakten gehecht aan deze paarden en rouwden als ze overleden. In de Victoriaanse tijd werd de taxidermie, het prepareren en opzetten van dieren, populair. De kop van een hert dat je geschoten had werd na behandeling aan de muur gehangen. Een schildpadschild kon je dan gebruiken als tabaksdoos. Soms werd het hele lichaam van een geliefd dier opgezet. Maar een heel paard in je kamer zetten?

Oude gewoontes

In oorlogssituaties werd van soldaten gevraagd een hoef van hun overleden paard in te leveren. Dit als bewijs dat het paard echt was overleden. Zeggen dat het paard was overleden en het nog levende paard stiekum verkopen werd zo tegengegaan. Na de gevechten gingen hoefsmeden naar het slagveld om stervende dieren in te laten slapen en hun hoeven mee te nemen. Omdat ze dan genummerd werden, werd duidelijk hoeveel dieren een cavalerie verloren had. Maar van hoeven werden ook kandelaars, inktpotten, kleine bakjes, enz. gemaakt. Zo werden bijvoorbeeld van de twee voorhoeven van Marengo, het paard van Napoleon, snuifdozen gemaakt.

Het skelet van een paard.
Het skelet van het paard Marengo van Napoleon. Collectie: National Army Museum, Londen.

Elisabeth en Uranus

Sigurd von Ilsemann, de vleugeladjudant van keizer Wilhelm II en later de echtgenoot van Elisabeth, schrijft over Uranus het volgende:

Op 18 augustus 1919 haalde ik het lievelingspaard van de keizerin, Uranus, in Gendringen aan de Duitse grens op.

Hij reed het paard naar Middachten, waar de keizerin dit paard aan Elisabeth schonk. Uranus en Elisabeth raakten verknocht aan elkaar. Het verhaal gaat dat Uranus geen andere ruiter dan Elisabeth op zijn rug toeliet. Zou een dierenliefhebber als Elisabeth, ter nagedachtenis aan haar Uranus, van een van zijn hoeven een decoratief gebruiksvoorwerp hebben laten maken? Er is nog een asbak, gemaakt van een hoef, waar een metalen plaatje met de naam van Uranus op is aangebracht. Op de hoefasbak in de bibliotheek staat geen naam. Het zou kunnen dat niet een, maar twee hoeven van Uranus omgevormd zijn in asbakken.

Op een groot paard zit een dame in dames zit met een rok en een jas aan. Het paard staan in een tuin: op de achtergrond zien we geschoren buxushaagjes. Bij het paard staan drie jongens. De oudste kijkt naar de fotograaf. Hij is een jonge teenager, houdt één van de teurgels vast met zijn linker hand, aan zijn rechterhand heeft hij zijn broertje. Hij is een jaar of vijf en heeft blonde krullen tot in zijn nek. Hij kijkt omhoog naar het paard en zijn moeder. De derde jongen staat naast het linker been van het paard. Zijn rechter hand ligt op de schouder van het paard, zijn linker hand heeft hij op zijn rug.
Elisabeth van Aldenburg Bentinck met haar zoons Rüdiger, Wilhelm en Siegfried en het paard Uranus, ca. 1934. Collectie Kasteel Amerongen
Verder lezen
Het paard Marengo bij het National Army Museum.
Artikel van Lisa Antunes Simoes: Le sabot comme objet-souvenir d’un cheval qu’on a aimé. (De hoef als herinneringsobject van een geliefd paard).
Waterloo 200 (2014-2023). Marengo’s Hoof Snuffbox. Age of revolution, making the world over.
Putten, Leo van (2015). Zonder titel. In: Stichting Vriendenkring Kasteel Amerongen, september 2015, pagina’s 2-7.
ObjectMakerDateringMateriaalVaste plek (Atlantis)
Asbak gemaakt van een paardenhoefOnbekendNa 1920Geel koper, chroom, paardenhoefBibliotheek (0097)

Gerelateerde berichten