De wolf en het lam

In de hal hangt een groot donker schilderij, het lam erop zie je makkelijk, voor de wolf moet je iets beter kijken. Het is de verbeelding van de fabel van de wolf en het lam. Met dit schilderij werden bezoekers alvast begroet met een stevige 17e eeuwse moraal:

Helaas, zóó gaat het maar in ’t ondermaansche slijk: De sterkste heeft altijd gelijk

De geschiedenis van de fabel

De wolf en het lam is een fabel geschreven door de 17de eeuwse dichter Jean de la Fontaine (1621-1691). Hij baseerde zich bij veel van zijn fabels op fabels uit de klassieke oudheid, bijvoorbeeld de fabels van Aesopus (7e eeuw vChr). In ons land zijn deze fabels al vroeg bekend. Er bestaat een Nederlandse 13e eeuwse bundel fabels, Esopet (= kleine Aesopus) van een anonieme dichter. In de 18de en 19de eeuw zijn er ook verschillende vertalingen uitgebracht.

Moraal in de 17e eeuw

Verhalen met moralen spraken de Nederlanders blijkbaar wel aan! In de 17e eeuw was die kennis natuurlijk nog slechts voorbehouden aan de adel. De bewoners van kasteel Amerongen konden de fabels zelf lezen in de prachtige uitgave van De Fabels van De la Fontaine, nu in de bibliotheek aanwezig. Een schilderij van een fabel was natuurlijk een mooie manier om aan je gasten meteen bij binnenkomst te laten zien dat ze bij een vooraanstaande, belezen, adellijke familie op bezoek waren.

De wolf en het lam

De fabel gaat in het kort als volgt. De wolf beschuldigt het lammetje valselijk ervan zijn drinkwater bevuild te hebben door erin te plassen (oorspronkelijk eruit te drinken). De heftige ontkenning van het lammetje maakt de wolf alleen maar bozer en uiteindelijk scheurt hij het lammetje in stukken. De moraal van dit verhaal: “Zo vindt een slecht mens altijd wel een aanleiding om een goed mens kwaad te doen”. Klik voor de hele tekst van de fabel op één van de links hieronder. Echt heel leuk om te lezen!